Rozdział 45.

Dlaczego osoby, których najbardziej kochamy i życia sobie bez nich nie wyobrażamy tak bardzo Nas ranią? Czy wszystko nie może być tak dziecinnie proste jak paręnaście lat temu, gdy było się dzieckiem? Iza Malinowska po telefonie od blondyna ułożyła się dalej do snu. Lecz jej umysł nie miał zamiaru zapaść w krainę Morfeusza. Myśli kłębiły się w Jej głowie jak nadchodzący huragan. Z Jej oczu mimowolnie popłynęły łzy, po co On do Niej dzwonił?

Chciał przelecieć jakąś blondynkę w klubie trzeba było po prostu to zrobić a nie dzwonić do Niej. Nienawidziła Go w tym momencie, za to że miał gdzieś Jej uczucia. Przecież dobrze wiedział, że Go kocha, nie był głupi. Po co chciał to wszystko wyjaśniać? A zresztą co tu wyjaśniać?

***
Gdy otworzyła oczy poczuła pulsujący ból głowy w skroniach, spojrzała na zegarek który wskazywał pięć po ósmej. Spała niecałe cztery godziny, przez co pół nocy przepłakała wcale tego nie chcąc. Była zmęczona, przede wszystkim tym, że nie umie uwolnić się od blondyna. Była wściekła na siebie, że jest taka słaba. Nie ma tyle siły żeby wstać i powiedzieć dość. Przygotowując sobie herbatę, gdyż na śniadanie nie miała najmniejszej ochoty usłyszała dzwonek u drzwi. Z wielkim ociągnięciem pomaszerowała w ich stronę, gdy ujrzała Reus'a przed sobą poczuła jak narasta w Niej fala gniewu. Marco wyglądał nie najlepiej, oprócz swojego mocnego stanu skacowania był wyraźnie przybity.
-Przyszedłem.....- stwierdził zamykając za sobą drzwi lecz dziewczyna nie zamierzała słuchać jakichś chorych wyjaśnień.
-Wczoraj powiedziałam już wszystko co myślę na ten temat, nie musiałeś tu przychodzić specjalnie żeby to mówić.
Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Przynajmniej dla Izy, nie spodziewałaby się tego w swoich snach nawet nie mówiąc już o jawie. Pod siłą naporu została przytwierdzona do ściany. Blondyn zbliżył się na niebezpieczną odległość, tak że zapach Jego perfum dostał się do Jej nozdrzy. Najpierw nie pewnie pocałował Jej usta patrząc Jej głęboko w oczy, nie miał pojęcia jak dziewczyna zareaguje, lecz widząc że nie stawia oporów wkładał w tą czynność coraz więcej serca. Jego usta były spragnione tej czułości. W tej chwili sobie uświadomił, że to Ona Izabela Malinowska jest kobietą Jego życia. Zawsze była, lecz On Marco Reus zagubił się w tym swoim małym świecie i zapomniał co w życiu naprawdę ważne. W życiu trzeba kierować się sercem nie rozumem a On na chwilę o tym zapomniał. Teraz mając przed sobą Jego dawną Bellę, nic Mu do szczęścia nie było potrzebne. Tylko Jej bliskość, myśl że jest obok. Chciał Ją rozpieszczać, dbać o Nią, być zazdrosnym o każdego mężczyzna który zwróci uwagę na brunetkę. Lecz dziewczyna w pewnym momencie brutalnie postanowiła odepchnąć Marco. Wbiła wzrok w podłogę by uspokoić oddech, chciała powiedzieć coś mądrego ale nic Jej do głowy nie przychodziło.
-Co to miało być Reus? Oszalałeś?!
-Ja już wszystko wiem Bella. Kocham Cię i nigdy tak na prawdę nie przestałem, pozwól mi na nowo odbudować naszą więź, tęsknie za Tobą każdego dnia.
-To dlatego pewnie, że za mną tęsknisz o mało co nie ożeniłeś się z Jenny i pewnie też dlatego raniłeś mnie doskonale wiedząc co moje serce w tej chwili przeżywa. I pewnie dlatego też o mało co wczoraj nie poszedłeś do łóżka z jakąś dziewczyną. Przykro mi Reus, nie będą niczyją zabawką którą w każdej chwili można rzucić w kąt jak się znudzi. Nie będę pocieszeniem po Jenny.
-Ale.....
-Powinieneś już iść......

***

Marco Reus nie spodziewał się takiego obrotu zdarzeń, to wszystko nie powinno tak wyglądać. Chciał pójść do Izy, przeprosić i wszystko miało być jak dawniej, pragnął aby Jego dawna Bella Mu przebaczyła i żyliby długo i szczęśliwie. Los jednak miał inne plany, dziewczyna była zbyt zraniona aby ot tak przebaczyć i zapomnieć. Cały czas marzyła o tym aby być razem z Marco, spędzać z Nim każdą wolną chwilę, zasypiać oraz budzić się w Jego ramionach. Uwielbiała przecież Jego uśmiech, to właśnie te dołeczki w policzkach urzekły Ją od pierwszego wejrzenia na blondyna. Brązowe niczym czekolada oczy zawsze świeciły się promiennie gdy był szczęśliwy, teraz były smutne, bez jakiegokolwiek wyrazu. Oboje byli zrozpaczeni, ktoś powiedział kiedyś, że miłość to taka prosta sprawa. Najpierw zauroczenie, potem zakochanie, wspólne mieszkanie, ślub, dzieci i już. Koniec kwestii. Niestety nie wszystko jest takie proste.

**********************************
Kochane moje misie!
Z góry przepraszam, że taki krótki i bezsensowny ale zakończenie roku BoZe! Myslałam, że nie ogarnę niczego dziś. W końcu wakacje.
Chciałam Wam wszystkim podziękowac za przemiłe komentarze! :) Nie miałam siły nawet na wszystekie ale w szczególnosci dziękuję:
REUSOWEJ MALINIE- Dziękuję za przeogromny długi komentarz, który dodał mi sił by wyskorobać chociaż to coś powyżej :)

KLAUDIA LEWA!- Twoje komenatrze już dawno są tak przemiłe, że nabieram wiary w siebie. dziękuję Kochana:* Ale co do światowej pisarki to jesszcze mi daleko :)

KOLOROWA BIEL- Twoje komenatrze również uwielbiam! Mam wrażenie, że wczułaś sie w sytuację Izy i Marco jakbyś razem to z Nimi przeżywała :*

Tym 3 Paniom w szczególności dziękuję ale pzoostałym z całego serducha również! Jesteście Kochane:*



<3