Rozdział 44

I boję się, że zobaczysz w innej to samo co na początku widziałeś we mnie.

Marco wiedział, że musi wrócić do Dortmundu, uciekanie przed problemami nic nie da. Choćbyśmy chcieli wyjechać na drugi koniec świata to i tak nas znajdą. Poprawka: One nas nigdy nie opuszczą. Blondyn wiedział bardzo dobrze, że lekarstwem na wszelakie zmartwienia jest praca. Jego jest wyjątkowa, mimo iż był połączony z klubem umową to nie czuł się tam źle. Nie musiał wstawać co poniedziałek z wielkim niechceniem tak jak ma każdy przeciętny człowiek. On wstawał z uśmiechem na ustach i podzięce w sercu wielu ludziom którzy odkryli w Nim talent i pozwolili się rozwijać. Na swojej drodze spotkał wielu wspaniałych ludzi, którzy pomogli Mu być tym kim jest. Jednym z takich osób był Juergen Klopp. Mężczyzna, po 50 który miał w sobie tyle energii co niejeden 20-latek. Był dla Marco jak ojciec, który w złych chwilach Go pociesza, w dobrych pochwala. To nie był zwykły trener, takiego drugiego ze świecą szukać. Dlatego też zaraz po przylocie do miasta nie wypakowując torby podróżnej pognał na SIP. Nie chciał jechać do pustego domu w którym każdy zakamarek pachnie klęską w życiu osobistym. Wchodząc na murawę nie zauważył nikogo oprócz trenera.
-Dzień Dobry trenerze- przywitał się blondyn zaskakując znienacka 50-latka.
Podrywając wzrok na Reusa Klopp uśmiechnął się szeroko niczym jakby zobaczył swoje dawno nie widziane dziecko. Wiedział, że Marco wróci, był jednym z tych zawodników, którego znał na wylot.
-Witam spowrotem panie Reus.
-Przepraszam, że tak długo sie nie odzywałem.- rzekł skruszony Reus.
W rzeczywistości nie powiedział nikomu o swym wyjeździe. Nie odbierał telefonów, nie odpisywał na e-maile, sms-y. Gdyby nie Mario nikt by nie wiedział co się dzieje z Marco. Pewnie szukałaby Go już niemiecka policja, przecież ten ślub to był jeden wielki cios dla młodego Niemca. Klopp rozumiał sytuację swojego zawodnika, sam przecież miał 24 lata i wiedział co oznacza nieszczęśliwa miłość.
-Musiałeś zrobić to co należało prawda? Chciałbym Ci jakoś pomóc.
-Już Pan pomógł. Przez ostatni czas miałem okazję do wytchnienia. Dziękuję.
***

OCZAMI IZABELI MALINOWSKIEJ

Co dzień to samo. Bella wstawała równo o godzinie 7.00 gdy do Jej uszu dobiegł dźwięk budzika. Wkładała pieczywo do tostera, smarowała grzanki swoim ulubionym truskawkowym dżemem. Wstawiając wodę w czajniku elektrycznym w międzyczasie wsypywała łyżeczkę kawy rozpuszczalnej do swojego ulubionego kubka. Te czynności były rutyną, ale cieszyła się z nich. W Berlinie było inaczej, tutaj cieszyły Ją małe rzeczy. Chyba dorosła od ostatniego czasu, wszystko się zmieniło tylko nie jedna rzecz. Nie przestała kochać, nadal pałała nieszczęśliwą miłością do Marco, kochała swoja Melę jak siostrę i nadal kochała malować i słuchać muzyki. Tym razem wybrała się do pracy na pieszo, była piękna pogoda. Szkoda by było zmarnować ten czas na tłuczenie się w korku samochodowym. Z dala ujrzała obiekt swoich westchnień.Marco, tak to On poznałaby Go po najmniejszym ruchu. Nie wiedziała jednak co zrobić. Podejść i się przywitać? Wewnątrz cieszyła się niezmiernie, że wrócił i nic Mu nie jest ale po tych wszystkich przeżyciach nie wiedziała co zrobić. Wciąż się zadręczała, przecież nie powinna. Najlepiej byłoby znów wyjechać i odciąć się od przeszłości ale nie umiała.
-Cześć- nie zdała sobie sprawy, że rozmyślając pieczołowicie nad życiem blondyn w niebezpiecznym tempie znalazł się obok Niej. Z wielkim niechceniem pokiwała głową i ruszyli przed siebie. Nie odzywała się w ogóle, bo po co? Nie chciała podejmować żadnego tematu a zwłaszcza tego, że Jenny Go zostawiła.
Reus nie był głupi doskonale wiedział dlaczego brunetka nie zjawiła się na ślubie i milczy nic się nie odzywając. Dawnej Belli nie zamykałyby się usta a ta dziewczyna teraz jest zmęczona i najzwyczajniej w świecie zakłopotana tym, że musi przebywać w Jego towarzystwie.
-Iza, nie obwiniam Cię o nic- zaczął swój wywód aby oczyścić atmosferę.
-Żal mi Ciebie, żal mi Jenny i czuję się trochę odpowiedzialna i mam nadzieję, że nie zabrzmi to arogancko ok? ale wiem że Cię to zraniło.
-Ona wróci wiesz? Kocha mnie- oznajmił blondyn na co dziewczynie serce rozpadło się na milion malutkich kawałeczków.
Starała się być silna każdego dnia, ale musiała odpocząć. Nie wiedziała co ma dalej robić.

***
Dzień mijał za dniem Marco wcale nie był pewny czy Jenny wróci. Sam nie wiedział czego chce, przecież po coś się wahał na tym ślubie prawda? Relacja z Jenny już dawno przestała być partnerska. Od dawnego czasu byli po prostu jak dobrzy przyjaciele. Teraz gdy już ochłonął po tym wszystkim zdał sobie sprawę, że nie kocha Jej. Być może nigdy Jej nie kochał, bał się tylko samotności. Postanowi, że nigdy nie popełni tego błędu, żadna kobieta nie skrzywdzi Jego osoby. W tym celu udał się do baru chcąc zapomnieć o rzeczywistości, nie przeszkadzało Mu nic tego wieczora. To, że jakaś blondynka uwiesiła Mu się na szyję też Mu nie przeszkadzało. Wiedział, że jutro o niczym nie będzie pamiętał.
Iza Malinowska tuż po pracy postanowiła iść się napić. W samotności, tak żeby nikt nie widział że nie radzi sobie sama ze sobą. Wybrała pierwszy lepszy bar w Dortmundzie i usiadła do stolika rozglądając się nieco po klubie ujrzała znajomą sylwetkę. Tylko że Marco nie był sam, najwidoczniej postanowił szybko się pocieszyć. Ochota na zatapianie smutków w alkoholu nagle wyparowała z głowy Izy. Ale w sumie skoro On mógł? Dlaczego ja nie mogę?- pomyślała dziewczyna. Zrezygnowała jednak szybko z tej myśli, biorąc torbę postanowiła wyjść z baru. Jednak jeszcze spotkała się ze wzrokiem Marco, który był zakłopotany całą tą sytuacją.

Dziewczyna jednak nie zrezygnowała ze swych zamiarów i z wdziękiem wyszła na zewnątrz. Przecież bądź co bądź to nie Ona miała powód do wstydu, to nie na Jej szyi widniał czerwony ślad po szmince.

***

Układała się do snu gdy zawibrował głośno Jej telefon, na wyświetlaczu widniał napis: Marco. Dawno nie odbierała od tego osobnika telefonu i teraz też do końca nie była przekonana czy to zrobić. Przełamała się jednak, wciskając zielony klawisz rzekła krótkie Halo. Wstawiony już Reus podążał pieszo uliczkami Dortmundu prowadzącymi wprost do Jego domu.
-Iza to co widziałaś dziś- zaczął jakby chciał się wytłumaczyć lecz bezceremonialnie dziewczyna postanowiła Mu przerwać.
-To co widziałam to nie moja sprawa. Robisz ze swoim życiem co chcesz przecież.
-Ale to była...
-Kolejna kochanka Marco Reusa?- zapytała kpiąco dziewczyna na co Marco umilkł.
-Dobranoc Marco- rzuciła dziewczyna wyłączając telefon.

********************************************
Dłuższa ilość wolnego czasu i Wasza motywacja w postaci komentarzy dobrze na mnie działają!
A więc następny :)
Mam nadzieje, że chociaż trochę dałam radę:*
Buziaczki:**
Kalina.