Rozdział 36

Czasem wydaje się jakby to było wczoraj...To uczucie w którym nikt nie kochał tak zażarcie, nie śmiał się tak mocno, tak bardzo się troszczył. Czasem wydaje się jakby to było wczoraj a czasem jakby to były wspomnienia kogoś innego.

4 LATA PÓŹNIEJ

*OCZAMI IZY*

Minęły cztery lata kiedy ostatnio byłam w Dortmundzie. Cztery długie lata. Miałam tam wszystko przyjaciół, chłopaka, robiłam to co kochałam. Przyjechałam do Berlina z wizją podboju świata. Myślałam, że będę odkrywać młode muzyczne talenty odsłaniając im drogę do sławy. O jakże się myliłam. Jestem marną sekretarką w wytwórni muzycznej dla której nie liczy się prawdziwy talent tylko zawartość portfela. Choćbyś fałszował jakby Ci słoń na ucho nadepnął to nic. Jeśli masz pieniądze to i tak będzie dobrze.
Co z Marco? Przez pierwsze dwa lata było w porządku. Odwiedzał mnie w Berlinie, bo nie miałam czasu na dotarcie do Dortmundu. Pewnego pamiętnego dnia przyjechał do mojego domu. Otworzył czerwone pudełeczko z którym był pierścionek. Tak, oświadczył mi się. Byłam przerażona. Rozkręcałam swoją karierę a On proponował mi małżeństwo. To było stanowczo za wcześnie. Zamknęłam na Jego oczach pudełko dając Mu do zrozumienia, żebyśmy jeszcze poczekali. Poszliśmy spać a rano obudziłam się sama. Z karteczką na poduszce.

Ja tak nie potrafię. Wybacz.

To był koniec. Zrozumiałam to od razu. Tęskniłam każdego dnia toteż rzucałam się w wir pracy. Utrzymywaliśmy kontakt telefoniczny, rzadki ale przyjaźniliśmy się nadal. Gdy zadzwonił do mnie z informacją, że mają mecz w Berlinie ucieszyłam się. Miałam zamiar tam pójść. Było ciężko wyrwać się z pracy ale dałam radę. Byłam bardzo spóźniona. Gdy zaszłam na miejsce wszyscy już opuszczali stadion. Wtedy w tłumie ujrzałam Go. Był tak samo przystojny jakby czas stanął dla Niego w miejscu. Już miałam podejść gdy obok ujrzałam ładna blondynkę łapiącą Reusa pod ramię. Zabolało. Choć nie byliśmy już razem dlaczego tak cholernie bolało? Wybiegłam z płaczem wpadając na jakiegoś mężczyznę. Przewróciłam się i skręciłam kostkę. Uparł się, żeby mi pomóc. I tak się stało. Wysoki brunet pomógł mi i został na dłuższy okres w moim życiu. Byliśmy parą ale nie kochałam Go. Nawet ze sobą nie sypialiśmy. Wyczuwał to, bo po pewnym czasie odszedł. Nie chciał żyć obok mnie tylko ze mną a to nie było możliwe jeśli w mojej głowie wciąż był blondyn. Zostałam sama. Moja Mela została projektantką mody w Los Angeles. Wszyscy byli kimś. Tylko nie ja.



***OCZAMI MARCO***

Minęły 2 lata od mojego zerwania z Izką. Kolejny raz wzięło mnie na wspomnienia. W Dortmundzie zostałem sam. Nie było już dawnego składu pszczółek. Został tylko Mats, Leo i Goetze, który niedawno wrócił z Bayernu.
Iza. Pewnego dnia mieliśmy mecz wyjazdowy do Berlina. Pierwsza moja myśl. Zobaczę Ją. Ucieszyłem się. Strzeliłem wtedy dwa gole. Energia m,nie roznosiła. Lecz po meczu nigdzie Jej nie było. Nawet nie dała znać, że nie przyjdzie. Stałem jak debil przed stadionem wypatrując mojej kochanej Belli. Czułem się jak ostatni idiota. Ona miała mnie gdzieś a ja czekałem. Z zamyślenia wyrwała mnie Jenny- nasza psycholog, chwytając mnie za ramie oznajmiła, że wszyscy idziemy na imprezę. To był definitywny koniec z Izą. Nawet nie zadzwoniła. Ani razu do tej pory. Powoli doszedłem do siebie. Zapoznając bliżej Jenny zostaliśmy parą. Dziś jestem szczęśliwy. Kocham Ją.

***IZA***



Męczyłam się kolejny dzień w tym zasranym berlinie. Ślęcząc nad papierami projektów, których i tak nikt nigdy nie zobaczy. Przerwał mi mój wredny szef, który wkroczył do biura.
-Czemu przyjechałaś?- zapytał.
-Chciałam odkrywać i zawierać kontrakty z zespołami, które mogą komuś zmienić życie.
-Tak myślałem, że jesteś jedną z nich. Ja tez byłem, ale  później to rozgryzłem. Nazywa się to show biznesem nie bez powodu. Jesteśmy tu dla pieniędzy.
-Nawet jeśli produkt jest do niczego?- zapytałam.
-Szczególnie wtedy.
-Nie chcę tak. Nie chcę w tym uczestniczyć. Chcę mieć Twoje stanowisko ale nie takim sposobem. Odchodzę- rzekłam zbierając swoje rzeczy.
To wszystko to jedna wielka ściema. Nie zamierzam tak żyć. Oszukiwać samą siebie. Otwierając w domu samotnie butelkę wina wybrałam numer Meli.
-Cześć. Wiem, że już późno tylko.... Co się z nami stało? Nie wiem już kim jestem albo jak się tu znalazłam. Tęsknię za tym kim byłam. Chcę mieć znowu dom i prawdziwych przyjaciół. Taka przyjaźń w jaką wierzyliśmy. Tęsknię za tym. Tęsknie za Tobą- nagrałam się na automatyczna sekretarkę, bo wiecznie zapracowana Mela nigdy nie odbierała. Nie czekając długo na odpowiedź od dziewczyny otrzymałam SMS-a.

Też tęsknię mała. Mam dość. Wracajmy do domu. Tam gdzie nasze miejsce. Wracajmy do Dortmundu.

W przebiegu godziny zabrałam wszystkie rzeczy do walizki i siedziałam w samolocie.

***

Signal Iduna Park. Moje miejsce. Pierwsze miejsce, które odwiedzam po moim powrocie. Miejsce, w którym wszystko się zaczęło. Miejsce w którym dorosłam. Przede mną zarysowała się sylwetka. Dobrze znana mi sylwetka.
-Cześć. Ile czasu minęło?- zapytałam.
-Dwa lata.
-Nawet więcej. Tęskniłam za Tobą Reus.

-Mam kogoś- zaoponował oddalając się daleko.
Zebrałam się powoli na lotnisko. Odebrać Melę. Moją Kochaną Melę.
********************************************************
No i jetem Kochane :*
Naprawdę poważnie rozmyślałam nad zakończeniem bloga. Ale wpadłam na to, żeby jeszcze troszkę namieszać :)
Więc smutno ale jest :)
Pozdróffki :***
Kalina ♥